هدفگذاری و حرکت به سمت یه قله نهایتا برای اینه که بدن بتونه به حیاتش ادامه بده. این هدفگذاری و حرکت به سمت قله مکانیزمی هست که بدن با استفاده از اون میتونه حیات خودش رو تضمین کنه، چیزی که در حیوانات وجود نداره. انگار که انسان‌ها یه باگ دارن که باعث میشه همیشه فکر کنن چیزی بیشتر از اون چیزی که دارن رو باید داشته باشن، فکر میکنن همیشه چیزی بیشتر از این هست.
اما به نظر میاد که امید داشتن تنها مکانیزمی هست که مغز برای به حرکت درآوردن بدن به کار میندازه تا یک فرد یا یک بدن یکجا نشین نباشه.
خیلی از خاطرات خوبم مربوط میشه به دهه ۹۰ و ۲۰۰۰ میلادی. بهترین خاطرات زندگی برای همین دوره است. سعی میکنم دوباره این خاطرات رو زنده کنم. اما نه با غصه خوردن و ناراحتی، بلکه با ایجاد کردن همون حال و هوا و استفاده از ویژگی‌های خوبی که اون دهه داشت.
این سوال رو از خودم میکنم که چه چیزی هست که انقدر منو مجذوب اون دوران میکنه و با پاسخ دادن به این سوال، اون عوامل رو پیدا میکنم و سعی میکنم در زندگی الان ازشون استفاده کنم.