خاطرات گذشته

بعد از یه مدتی آدم یادش میره که چه کارهایی که نکرده. خاطراتی که با یه سرنخ مثل قطار توی ذهن آدم ردیف میشن و میفهمی که درباره خودت اشتباه می‌کردی. شاید خودت رو دست کم گرفته بودی یا اینکه خودت رو بهتر از واقعیت خودت میدونستی.

هر دفعه میگم که عجب روزگار بدیه که توش گرفتار شدم یا مثلا چه روزهای بدی دارم تو زندگیم. اما اگر با دقت به گذشته خودم نگاه کنم میبینم که یاد گرفتم که درباره زندگی خودم بد بگم و یا اصلا خودم رو قضاوت کنم که من فلان جا نباید فلان کار رو میکردم. در صورتی که اصلا درک شرایط زمان و مکانی مخصوص به هر نفر این دید رو بهت میده که هر کسی برای خودش یه دنیایی داره و اگر در چهارچوب خوب و بد به زندگی خودمون نگاه کنیم، همواره در حال مرتکب شدن اشتباهات پی در پی هستیم.

هر چقدر هم که انسان عمر خودش رو تلف کرده باشه، همین که متوجه اشتباه گذشته ش بشه خیلی خوبه. همین! یعنی هر چقدر تو سر آدم بزنن که تو نباید فلان شکل و فلان طور زندگی میکردی، تو بگو بله حرفت درسته و من اشتباه کرده‌ام. همین کافیه که دیگه اشتباهات گذشته رو تکرار نکنی و گرنه اینکه هی بزنی تو سر خودت و بگی وای چه گذشته خرابی داشتم و همون اشتباهات رو تکرار کنی نشون میده که خنگی!

یه وقت آدم میبینه که در گذشته اون طور که باید تلاش نکرده و یا فلان جا به خاطر غرورش فلان تصمیم اشتباه رو گرفته. واقعا دردناکه! من نوعی به شدت خودم رو به خاطر گذشته بیخودی که داشتم سرزنش میکنم. اما خدا رو شکر که اولا بدنم هنوز سالمه و توان تلاش کردن برای آینده خودم رو دارم. دوم اینکه نه جرمی مرتکب شدم، نه ورشکست شدم، نه اونقدر فقیرم که از گرسنگی بمیرم، سوم اینکه سرپناه دارم و بی سرپناه نیستم. این سه تا رو که میذارم کنار هم میبینم میتونم حداقل اشتباهات گذشته رو تکرار نکنم. بله من فرصت‌های زیادی رو از دست دادم، اما حقیقت اینه که دنیا اونقدر سریع تغییر میکنه که ممکنه امسال آدم با سال بعدش متفاوت باشه و هر سال یه فرصت جدید برای انسان ایجاد بشه.

نمیگم خراب نکردم، قبول دارم که عمر خودم رو تلف کردم، اما این رو هم میدونم که شرایط زمان و مکان ایجاب میکرد که فلان تصمیمات رو بگیرم و پا در راه خطا بذارم. اما امروز میدونم که جاده بازه و فرصت‌ها زیاد. مهم اینه که به راه قدم بذاریم.